19 juli: met de nachttrein van Hanoi naar Hoi An

De nachttrein: een avontuur op zich. We bereiden ons voor op het allerergste. De kinderen zijn goed geinstrueerd. Ja, het is vies en behelpen. Gewoon plassen ook al zit de stront aan de muur en ga zo maar door. Het voelt dubbel om Noord-Vietnam te verlaten. Het is hier prachtig. Nog zo authentiek. Omdat het zo lang onder communistisch regime heeft gestaan, is het nog veel minder ontwikkeld dan bijvoorbeeld Thailand of het Zuiden van het land. Je ziet hier weinig Westerse toeristen. Ongeveer 70% van de toeristen is van Aziatische afkomst. Voor ons zien ze er al snel hetzelfde uit en daarom lijkt het of er uitsluitend Vietnamesen zijn. Maar goed, we moeten verder. Op het programma daarom de lange treinreis van het Noorden naar het midden van het land. Ongeveer 750 km met een geplande duur van 17 uur. De trein rijdt op enkel spoor. In de trein komen is een belevenis op zich. Zoeken naar de juiste coupe en natuurlijk de juiste trein. Overal mensen, koffers, kruiers. Een ongeorganiseerde bende. Heerlijk! De kinderen laten het gelaten over zich heen komen en worden nergens warm of koud van. De hele groep heeft zo'n instelling. Allemaal mensen met de nodige reiservaring die het allemaal wel prima vinden. Fijn om met zo'n gezelschap te reizen. En onze gids, Rieks, is geweldig. Heel flexibel en steeds in voor iets anders. We houden ons helemaal niet aan het programma. Wel uiteraard aan het reisschema, maar voor de rest passen we alles aan. En niemand moet iets. Soms doen we dingen met z'n vieren, een andere keer met z'n allen en dan weer met een paar andere van de groep.

Maar goed ... de treinreis. Eerste indruk als we dan uiteindelijk toch heelhuids erin zijn gekomen is ... wel klein maar valt best mee. Vier bedden in een piepklein hokje. Gelukkig zitten we bij elkaar en hebben we softsleepers. Dat had heel anders kunnen zijn. Het is niet heel schoon maar in onze meegebrachte lakenzakken komen we hier de tijd wel door. Rieks heeft voor iedereen brood en beleg gekocht en als de trein dan eindelijk rijdt, doen we ons tegoed aan het heerlijke 'campingmaal'. Aan rode wijn is ook gedacht, dus alles prima. Als even later het treinpersoneel langs komt met 'heerlijke hapjes', draait onze maag om. Bleeeh. We hebben dan wel een injectie voor buiktyphus gehad, maar dit overleven we nooit. Lang leve het stokbrood! Onze coupe is al snel omgebouwd tot de jongerensoos. Op alle bedden hangen onze pubers en het wordt steeds gezelliger. Om een uur of half 12 maken we er een eind aan en gaan we slapen. Ik kan de slaap niet vatten en als ik om half 3 opsta om te gaan plassen, heb ik nog geen oog dicht gedaan. De trein maakt een oorverdovend verhaal en moet om de haverklap stoppen omdat hij moet wachten op een aankomende trein. De rest heeft er geen last van en slaapt lekker door. Ondertussen slaat de airco op hol en wordt het ijskoud. Sabien besluit alles aan te trekken wat ze bij zich heeft in de rugzak en als een mummie slaapt ze verder. Gewoon niet zeuren en slapen. Wat een heerlijke meid. 's Ochtends vroeg worden we wakker omdat er een coupe wordt afgekoppeld. De coupe achter ons blijkt kapot te zijn en er worden wat mensen verkast. Met een vertraging van 2 1/2 uur komen we uiteindelijk aan in Da Nang. Met een te keine bus rijden we naar ons hotel. Op weg er naar toe komen we langs de vliegbasis die tijdens de Vietnam oorlog heeft gediend als militaire basis van de Amerikanen. We zien nog meer overblijfselen uit die tijd. Ook onderweg in de trein waren er duidelijke herkenningspunten. De hele treinreis was het uitzicht schitterend. Kilometers lange rijstvelden met kleine hutjes waar de lokale bevolking woont. Als je dan nagaat dat het nog niet eens zo lang geleden is dat hier een vreselijke oorlog heeft gewoed, dan is bijna niet voor te stellen dat alles al weer zo prachtig is.

We douchen en gaan direct Hoi An verkennen. Opvallend is het aantal Westerse toeristen dat je hier ziet. De straten zijn vol met kledingwinkels. Dit is The place to be om kleding en schoenen te laten maken. We gaan overstag: Sjak laat zich een pak aanmeten, Stijn een jasje en Sabien twee jurken. Morgen is alles klaar. Ongelooflijk. Het is nu 21.00 uur terwijl ik dit typ. Stijn is met een jongen uit de groep de stad in gegaan. Ik laat het maar zo. Vietnam is echt heel veilig. Er gebeurt hier bijna nooit iets. Er is weinig tot geen criminaliteit. Het enige gevaar is hier het verkeer. We proberen vroeg te gaan slapen want om 6.00 uur is de wake-up-call. Om 7.00 uur gaan we al weer op pad met de fiets! We lijken wel zotten. Pff. Het is wel een vermoeiende reis. Het tempo is moordend en het gebrek aan slaap is afmattend. Ik moet nu al nadenken wat ik gisteren allemaal heb gedaan. Zo veel is er hier te zien en te doen. Morgen weer een dag.

Valerie