20 juli: fietsen en koken in Hoi An

Om 6.00 uur gaat de wekker weer af. Ik voel me herboren na een nacht slapen op een niet-wiebelend-bed. Na een snel ontbijtje met allerlei lekkers, vertrekken we op de fiets de achterlanden in. Het is bewolkt en de temp is goed om actief te zijn. We fietsen dwars door de buitenwijken van de stad waar voornamelijk boeren wonen. We zijn een bezienswaardigheid voor de mensen daar. Al zwaaiend naar alle kinderen fietsen we door het prachtige landschap terwijl de buffels ons loom aanstaren vanuit hun modderpoel. De wegen zijn niet al te best maar niemand valt echt hard. Onderweg genieten we van de rijstvelden en zien we de garnalenkwekerijen. Op een heel primitieve manier wordt alles verbouwd en gekweekt. Het lijkt of de tijd hier heeft stilgestaan. Ondanks de duidelijk zichtbare armoede is het hier beduidend 'rijker' dan in het Noorden. Toch zien we nog huisjes waar we Borat nog niet in zouden laten wonen. De mensen zijn hier zo lief! Bescheiden, respectvol en blij als ze ons zien. Na een poosje maken we een korte stop aan de kust. Stijn en Sjak springen de ruige zee in. Het is bewolkt maar ondanks dat bloedje heet! We fietsen verder. Stijn natuurlijk in zijn natte onderbroek. Het mag de pret niet drukken. Op de rivier maken we een boottocht in een oude vissersboot. Stijn neemt het stuur over en als een echte kapitein loodst hij ons over het water. Inmiddels is het zonnetje doorgekomen. Het laatste stukje fietsen is daarom flink afzien! Om 12.00 uur zijn we terug. We frissen ons op en gaan richting het centrum. Daar eten we met z'n vieren iets in een van de vele typisch Vietnamese restaurantjes. We gaan richting de kledingzaak. In de bloedhitte passen Sjak en Stijn hun kleding. Sjak kijkt erbij alsof hij in zijn broek gepoept heeft, zo ongelukkig wordt hij ervan. En wij maar lachen uiteraard. Alles wordt nog een beetje bijgesteld en later op de dag ligt alles klaar. Ook de jurkjes van Sabien moeten nog wat aangepast worden. Snakkend naar het zwembad gaan we terug. We hebben pech. De zoveelste tropische regenbui komt naar beneden vallen. Tijd voor een extra douche, omkleden en terug naar het centrum voor een kookclinic. We zijn zo enthousiast geraakt door de Vietnamese keuken dat we willen leren hoe we het thuis kunnen klaarmaken. Samen met een paar anderen gaan we daarom vanavond zelf de handen uit de mouwen steken. De kinderen gaan ook mee. We zijn benieuwd. 

Valerie