24 juli: naar Saigon en bezoek Cuchi tunnel

Om 3.30 uur klinkt er plots harde Vietnamese muziek door de trein. Niet veel later wordt er hard geklopt en worden we verzocht om snel op te staan. Vijf minuten later staan we midden in de nacht op het station van Saigon. Onze eindbestemming. Geen vertraging dus, helaas dit keer. Het is een heel gehaast om iedereen aangekleed, wakker en met koffers binnen een paar minuten uit de trein te krijgen. We zijn helemaal gebroken. Ondanks het nachtelijke uur is de luchtvochtigheid heel hoog. De bus komt al snel aanrijden en we gaan op zoek naar een koffietentje dat 24/7 open is. We vinden niks. Het is opvallend hoeveel mensen al druk in de weer zijn op straat. Eerste indruk van Saigon is dat het duidelijk meer Westers georienteerd is dan de steden in het Noorden. 

We besluiten om al richting de tunnels in Cuchi te rijden. Het regent en picknicken in het park is daarom geen optie. Rond 6.00 uur zien we een plaatselijk thee-tentje langs de kant van de weg. De aanwezige bevolking kijkt zijn ogen uit naar onze lange mannen. Om de tijd wat te doden, maken we een wandeling langs de huisjes. Men is hier duidelijk niet rijk op het platteland, maar iedereen is even vriendelijk. Via de plaatselijke dagmarkt lopen we richting onze bus. Ik kan het niet goed aanzien. Vissen liggen naar adem te happen, grote kikkers liggen aan elkaar vastgebonden te vechten voor hun leven enz. Onze Vietnamese gids vertelt dat in dit arme gedeelte veel hond wordt gegeten. Ik loop dus maar snel langs al het vlees! 

Het is nog een klein stuk naar de tunnels. Om 8.00 uur staan we als eerste bezoekers binnen en het is nog heerlijk rustig overal. We kijken naar een korte film en gaan met onze gids de jungle in waar een groot deel van de oorlog zich heeft afgespeeld. We zien boobytraps, krijgen uitleg over hoe de Vietcong hier geleefd heeft en mogen zelf ook de tunnels in. We gaan eerst een voor toeristen verbreed stuk in. Ik houd het snel voor gezien. Wat smal, donker en benauwd. Hoe kunnen hier mensen in geleefd en gevochten hebben? Stijn en Sjak maken dit deel af. Sabien presteert het om met een paar andere kinderen onder leiding van een gids, nog een heel stuk van de originele tunnels af te gaan. Het is er zo smal dat ze op handen en voeten hier doorheen moeten tijgeren. Ik geef het ze te doen! Het hele tunnelstelsel is zo ingenieus in elkaar gezet. Werkelijk aan alles is gedacht. Als je het zo ziet dan snap je dat het voor de Amerikanen onmogelijk was om deze strijders uit te roeien. Echt een must voor iedereen die in oorlogen geinteresseerd is. Marco .... gaan dus!! Een onvergetelijke ervaring. 

We gaan weer terug naar Saigon. We maken een stop bij een wildlife park en lunchen in de stad. Een deel van de groep gaat mee de stad verkennen. Wij gaan ook mee want morgen is er geen tijd. Onze geplande vrije dag in Saigon wordt opgeslokt door een bezoek aan de Mekong Delta. We bezoeken o.a. het oorlogsmuseum. Overal hangen de vreselijke foto's uit die tijd. In het museum is een deel helemaal gewijd aan de gevolgen van Agent Orange. De foto's zijn gruwelijk maar geven wel weer wat de gevolgen zijn van het gebruik van al het gif. We zijn helemaal kapot als we om 17.00 uur bij ons hotel aankomen. We zitten midden in het drukke centrum. Om 19.00 uur gaan we met een paar de stad in. Hopelijk kunnen we snel iets eten en op tijd het bed in. Even wat uurtjes slaap bijtanken.

Valerie