25 juli: de Mekong Delta

Ondanks de enorme herrie op straat, toch goed geslapen.  Maar we waren dan ook helemaal op. Sjak en Stijn zijn gisterenavond nog de stad in gegaan. Ik ben met Sabien in ons hotel gebleven. Ze was helemaal aan het eind van haar Latijn. Hoofdpijn, buikpijn, het was even te veel allemaal. Nadat ze het klokje rond heeft geslapen, is ze vandaag weer de oude. Slaap doet wonderen.

Om 8.00 u vertrekken we naar My Tho, een dorpje gelegen aan de Mekong rivier. Iedereen gaat mee en 'offert' zijn vrije dag in Ho Chi Min city (Saigon) op voor een bezoek aan de delta. Na 1 1/2 uur komen we aan bij de oever van deze 4800 km lange rivier. Een van de langste ter wereld. Het doorkruist maar liefst 6 landen. Te beginnen in Tibet en eindigend in Zuid Vietnam. Met een vissersbootje varen we naar de overkant van deze brede rivier. Aan de overkant bevindt zich het moerasachtige gebied waar allerlei aftakkingen van de rivier doorheen lopen. Deze kleine wateren zoeken zich een weg dwars door de jungle. Via een van deze kleine riviertjes belanden we bij een klein 'restaurantje' waar we speciale thee drinken en diverse soorten tropisch fruit voorgeschoteld krijgen. Als ik terugkom van het toilet zie ik tot mijn grote schrik een Vietnamees met een joekel van een python bij onze tafeltjes staan. Even denk ik dat ik flauw val van angst, en ik zie Stijn op me af komen rennen. De lieverd wil me waarschuwen maar het leed is al geleden.Ik kan voor mijn gevoel geen kant uit. Waar moet ik heen rennen in deze fu.... jungle?? We wachten even af en zien de lolbroek weer weglopen met zijn fijne glibbervriend.Sabien is inmiddels ook aan komen snellen en loodst me de goede kant op. Ver weg van dit enorme monster. Even verderop kijken we bij een werkplaatsje waar kokosnoten verwerkt worden tot snoep en zeep. Ik ben er niet echt bij en ben vooral om me heen aan het kijken of er nog meer aan komen krioelen. 

We wandelen verder over een pad door de jungle. Hier zitten ook slangen maar zolang ik ze niet zie, vind ik het prima zo. Als we weer op een verhard pad uitkomen, staan er paardenkarren voor ons klaar. Hotsend en klotsend op kleine houten bankjes gaan we verder. Comfortabel is anders maar leuk is het wel. Al heb ik uiteraard weer te doen met de dunne beestjes. We duiken weer de bush bush in en lopen tot we terug zijn bij het water. Kleine roeibootjes liggen op ons te wachten. Met vier personen per boot worden we dwars door het oerwoud gepeddeld. Het is zo prachtig dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Het lijkt alsof we ons in een natuurfilm van National Geographic bevinden. De serene rust, de vreemde geluiden tussen de bomen, het prachtige water en al het natuurschoon om ons heen, maken dat ik me heel klein voel tussen al deze pracht. We komen weer uit op de 'hoofdrivier' en stappen over op onze grotere vissersboot. Deze legt onderweg aan bij een eettentje direct aan het water gelegen. Hele Mekong-vissen worden op tafel gezet. Het is even doorzetten maar op zich wel lekker. 

Als we weer met ons busje richting de stad rijden, stoppen we langs de kant van de weg om een kleine begraafplaats te bezoeken. We moeten hiervoor dwars door de rijstvelden heen. Terwijl we wat uitleg krijgen, wenkt een man uit een van de nabijgelegen krotten, een paar van onze kinderen zijn huisje binnen. Ik vertrouw het voor geen meter en loop snel richting de weg. En ja hoor .... wat blijkt .... heeft die gozer binnen allemaal slangen zitten. Waarschijnlijk om handtassen van te maken maar ik ben er weg van. Het is ook wel hilarisch want alle kinderen roepen: "wegwezen Valerie, niks voor jou hier." 

Stijn klaagt inmiddels over hevige buikpijn en ziet er niet goed uit. Terug in het hotel wordt hij niet lekker. We willen nog voor het donker wordt de Bytex-toren bezoeken. Het hoogste gebouw van Saigon met vanaf de 52e verdieping een mooi uitzicht over de stad. Ik besluit bij Stijn te blijven en dat is maar goed ook want binnen de kortste keren komt alles eruit en heeft hij koorts. Gelukkig hebben we een heel medisch team binnen handbereik. Er is een huisarts, internist, medisch bioloog en een apotheker in de groep. Wat wil je nog meer? Dus niemand ongerust in Nederland! Paul, de huisarts, kijkt morgenvroeg weer naar Stijn en als hij dan niet voldoende opgeknapt is, krijgt hij een kuurtje. Allemaal uit het koffertje van ome dokter. Sjak en Sabien zijn de stad in samen om wat te eten. Ik vul mijn maag met crackers. Geen probleem voor me. We eten hier 's middags altijd al zo uitgebreid. Morgen naar Cambodja. Weer het vliegtuig in dus. Hup maar weer. Ik hoop alleen dat Stijn dan opgeknapt is. 

Valerie